Ik weet eigenlijk niet goed hoe politieke besluitvorming loopt, omdat ik het nog nooit heb meegemaakt van echt dichtbij. Ik moet me dus baseren op indrukken en toch ook wel op mijn gezond verstand.
Ik heb soms de indruk dat het gebeurt dat de politiek binnenskamers beslissingen neemt om meteen aansluitend samen na te denken over de manier waarop ze die realiteit van de beslissing gaan overbrengen. Een soort nieuwe realiteit dus, die een voorbode moet zijn op de échte realiteit. Misschien om ze wat zachter te doen landen? Of om mensen voor te bereiden op die nieuwe realiteit om zich te kunnen aanpassen?
Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat er hoe langer hoe minder moeite wordt gedaan om die nieuwe realiteit creatief in te vullen. De burger schijnt immers toch alles te slikken en een leugen of een misstap nadien rechtzetten is vandaag in de politiek eerder de regel dan de uitzondering. The drop in the emmer, you know.
Zo krijgt een pand in de Tolpoortstraat, dat spotgoedkoop door de Stad wordt gehuurd, een “creatieve” invulling, zegt men dan. Ok, de welke dan. En de handelaars zijn blij, ze hebben er om gevraagd, zegt men dan. Zo helpen we mee de leegstand te verhelpen, zegt men dan. Vreemd wel dat ik nog geen enkel van die blije handelaars heb ontmoet want als voorzitter krijg ik alleen maar boze reacties. Geen paniek zegt de volgende. Onze technische dienst zal alle aanpassingen aan het pand uitvoeren. Ze zijn dat gewoon en ze zijn al op de hoogte. Alles onder controle. Oei, ik heb iets gemist. De invulling is dan toch al gekend misschien? Of gaat de technische dienst langs om het pand te vegen? De tuinaannemer was in alle geval al aan de slag vóór het artikel in de krant, dat heb ik zelf gezien. Er komt dus ook een invulling in de tuin in de echte realiteit?
Heb geduld. De échte realiteit komt er wel aan. Ik ga als voer voor een volgende column deze nieuwe realiteit al eens uitschrijven zoals ik denk dat ze zich zal voltrekken en in een gesloten omslag stoppen tot de nieuwe realiteit er is. Om te kunnen vergelijken.
Ik spreek voor mezelf, maar ik hou aan dat soort van manoeuvres meestal een gevoel van disrespect over. Er blijft immers aan een dergelijke stijl van communiceren vaak een heel lastig gevoel hangen. Je krijgt het gevoel bedrogen te worden. Ik besef heus wel van mezelf dat ik kritisch ben, en bij momenten een lastig mens. Ik weet alleen dat als de politiek in de toekomst een publiek van ondernemers echt wil meekrijgen, dat het overleg wat authentieker zal moeten gebeuren. Dat de politiek zijn publiek in het algemeen en niet alleen ondernemers dus, naar waarde zal moeten schatten en zal moeten stoppen met mensen iets op de mouw te spelden.
Hedendaags beleid vergt transparantie en échte communicatie, ook als het lastig is. Dat is wat mensen verwachten vandaag.
Comments