Ik wil het eens hebben over het fietsbeleid van de Stad. Ik weet het, een gevoelig thema.
Ik val dan ook maar meteen met de deur in huis. Ik ben een fan van het fietsbeleid van de Stad. Zorg dragen voor de veiligheid van schoolgaande jeugd, van kinderen is een terechte beleidskeuze.
Maar kiezen is verliezen en dat schijnen we soms wel te vergeten. Willen we immers niet allemaal gewoon wat te veel? En willen we dan ook niet te vaak dingen die niet met elkaar verenigbaar zijn?
Moeten we van een beleid niet tevreden zijn dat ze keuzes durft te maken, soms harde en moeilijke keuzes of willen we met z’n allen een beleid dat de zaken op zijn beloop laat.
Moeten we als inwoners van een stad, als ondernemers in een Stad niet blij zijn dat er wordt zorg gedragen voor de veiligheid van onze kinderen en dat hier prioriteit aan wordt gegeven? Is het dan ook niet logisch dat het duidelijk kiezen voor dergelijke prioriteiten ook gevolgen heeft, gevolgen die vaak niet voor iedereen even prettig zijn. Gevolgen die vaak van ondernemers ook aanpassingen vergen, bijsturing vraagt in de manier van denken of in de manier van ondernemen?
Willen we dan misschien een beleid dat gewoon maar probeert voor iedereen goed te doen, voor elk een beetje, maar die geen harde keuzes durft te maken? Willen we zachte heelmeesters of een duidelijke visie?
Het loopt mijns inziens niet fout met de gemaakte beleidskeuzes, maar veel vaker met de manier waarop een beleid wordt gerealiseerd. Het zou een verhaal moeten zijn die iedereen begrijpt, die iedereen kan volgen. Waar keuzes worden uitgelegd. Dit beleid moet af en toe wat meer achteromkijken, meer inspanningen leveren om te kijken als iedereen wel mee is.
We moeten naar een beter evenwicht, naar een beter overleg, naar wat minder zurigheid, naar meer optimisme, naar meer trotsheid op een Stad, waar de meeste onder ons eigenlijk graag werken en wonen. Ik ben blij dat mijn onderneming in mijn Stad ligt en niet elders.
Ik ben dan ook niet beschaamd om toe te geven dat dit beleid mij op mijn fiets heeft gekregen en dat ik daar ook niet rouwig om ben. Ik stap en fiets veel meer dan vroeger. Ik heb respect voor mensen voor wie dergelijke keuzes soms lastig zijn, aanpassingen vergen maar beleidskeuzes als veiligheid vergen ook van ons als inwoners inspanningen en dat lijken we soms te vergeten.
Ik ben alvast benieuwd naar de comments op deze column. Zurigheid of optimisme?
Kies maar.
Comments